خبر - حسینعلی افخمی- هرچند که نمی‌دانیم رسانه‌های نو چنددرصد در جابه‌جایی آرای انتخاباتی تأثیرگذارند، اما انتظار داریم اگر تأثیری باشد، این تأثیر را بتوان در میان رأی طبقه متوسط شهری و رأی‌دهندگان 30 سال به پایین دید.
تصور ما از سیاست الکترونیک نقش اینترنت در زندگی ماست و آن ساخت سه‌گانه‌ای است که از دهه 80 اتفاق افتاد؛ یعنی ادغام مخابرات و رایانه که پایه دنیای الکترونیک جدید را گذاشت. با وجودی که بیشتر نظریه‌پردازان در کشور ما دیدگاه جبرگرایانه به تکنولوژی و رسانه‌های جدید دارند، اما پیش از آن باید بدانیم که در عرصه انتخابات ما چه پیشینه و پیشرفتی نسبت به رسانه‌های قدیمی‌تر مثل رادیو تلویزیون و مطبوعات داشتیم.
همه می‌خواهیم بدانیم نقش رسانه‌های نو در انتخابات چه‌قدر است؛ اما باید گفت ما حتی در مورد میزان تأثیرگذاری رسانه‌ای مثل تلویزیون هم آمار دانشگاهی و دقیقی نداریم.
ما در بهترین شرایط به ازای هر 100 نفر ایرانی 23 نسخه روزنامه داریم، حتی در مورد رسانه‌ای مثل مطبوعات نیز تنها در مقایسه با برخی کشورهای آفریقایی می‌توانیم از میزان نفوذ و تأثیرگذاری رسانه در کشور خوشحال باشیم. در کشور ما 2/46 میلیون جمعیت رأی‌دهنده داریم؛ اما در این میان اگر به سهم جمعیت شهری، روستایی و میزان دسترسی آنها به رایانه و سیستم‌های مخابراتی دقت کنیم، در می‌یابیم که شرایط دسترسی به اینترنت همگانی نیست و در مورد میزان تأثیر بر رفتار رأی‌دهی مخاطبان نمی‌توان نظر دقیقی داد.
